T.I.A. This Is Africa

Bij gebrek aan elektriciteit vrijdag werd het alsnog inpakken en douchen in het donker helaas en het vervelendste was nog dat de camera’s en mobiele telefoons niet hebben kunnen opladen. Maar dat mocht de pret niet drukken; om half 8 stonden we (Marit, Rosel, Nina, Vera P, Vera O en ik) klaar. Rond 8 uur was Benji er, onze gids voor het weekend. We moesten toen echter nog wachten op de bus waarmee we zouden gaan, maar die was er uiteindelijk al om half 9, viel niet tegen. De bus zag er uit als een oud rammelding (wat het ook wel een beetje was haha) maar eigenlijk was ie perfect; voorin kon naast de chauffeur (Matthew) nog iemand zitten, achter de chauffeur (die rechts zit want ze rijden hier links natuurlijk) stonden 3 paar stoelen, achter de bijrijder een koelbox, daarachter de deur, vervolgens 1 enkele stoel en achterin een rij van 4 stoelen. En natuurlijk een hele grote kofferbak waar we onze backpacks konden duwen en er nog plaats genoeg was voor wat kippen (hierover later meer). Met zijn 6en, Matthew en Benji gingen we op pad en pikten we iets verderop de rest op; Carmen, Wiesje, Tyas, Richard en Robbert. Bij hun stonden ook 3 Zweedse meisjes en Hashim (de tweede gids) met hun 4x4. Vol goede zin gingen we dan op weg met zijn allen, maar… na een paar minuten rijden begon de bus ontzettend hard en onafgebroken te piepen. Waarschijnlijk een probleem met de accu doordat iedereen van Edge House zijn telefoons en camera’s aan het laden was in de bus. Dus hop de bus weer langs de kant wij eruit en na ongeveer een half uur of uur (t duurde voor mijn gevoel nog veel langer) gingen we dan écht op weg. Benji had croissants, samosa (soort driehoekjes van bladerdeeg gevuld met vlees en lekkere kruiden), fruit en water mee en met muziek van Richard variërend van Backstreet Boys tot Andrea Bocelli zat de sfeer er gelijk goed in. Zodra we Kampala uitreden zagen we de mooie natuur van Oeganda; groene wildernis wisselend van laag gras tot grote bomen en lianen en van hele vlakke stukken tot meer heuvelachtige stukken. Af en toe kwamen we langs dorpjes, die bestaan uit een paar bakstenen of betonnen blokken waar mensen in wonen en waar winkeltjes in zitten. In elk dorp stonden er altijd wel een blauwe betonnen Pepsi-blok tussen en een gele betonnen MTN- blok (‘Uganda’s biggest mobile money network’). Ik weet het niet zeker maar ik denk dat die bedrijven geld hebben geschonken of iets dergelijks om die dingen te laten bouwen; het is niet zo dat er in die blokken namelijk alleen Pepsi-producten en MTN-producten worden verkocht maar meestal wonen er mensen in. Bij de grotere dorpen waren natuurlijk veel boda boda’s en soms Matatu’s en was het erg druk buiten op de grote weg, met ook veel zwaaiende kindjes die een grote glimlach op hun gezicht krijgen als je terug zwaait. Soms kwamen we nog langs hutjes in de middle of nowhere waar we dan een gezin bij zagen zitten, waarvan we ons afvroegen hoe ze in hemelsnaam aan water komen. Na een paar uur werd het tijd voor een plaspauze (altijd gezellig met zijn allen in de bosjes tussen de koeien die hier enorme hoorns hebben plassen) en nog iets later was het tijd voor een heerlijke lunch, wat in de buurt was van onze eerste bestemming; Ziwa Rhino Sanctuary. Voor we hier waren, moesten we dan eindelijk over wegen die ik meer in mijn hoofd had bij de gedachte aan Afrika: zeer hobbelige zandwegen. Al snel kwamen we aan bij de poort van de sanctuary en eenmaal hier doorheen zagen we al snel veel baboons (een veel voorkomende aapsoort hier die behoorlijk agressief kan zijn) en heel mooi gekleurde vogels. Eenmaal bij de receptie checkten we snel in (waarbij we moesten tekenen dat ze niet verantwoordelijk zijn als we gedood worden door een neushoorn) en verdeelden we de ‘appartementjes’ (ik lag met Vera O in een appartement). Deze appartementjes liggen dus gewoon midden in het park en de kans is aanwezig dat er een neushoorn voor je deur staat (helaas niet gebeurd, wel heel hard loeiende koeien iets verderop). We brachten alle tassen naar de kamers en gingen met een ranger van de rhino sanctuary op stap; het eerste stukje met de bus en vervolgens te voet verder. Langzaam aan zagen we het donkerder en donkerder worden en ging het steeds harder waaien waardoor we een beetje bang werden(niemand had natuurlijk een poncho of zo bij of überhaupt de tassen van de camera’s). Al snel zagen we de eerste 2 neushoorns, op maar een paar meter afstand. De ranger vertelde dat we minstens 3 meter afstand moesten houden, wat niet zo veel is, maar de neushoorns kunnen bijna niets zien dus als je stil genoeg bent en niet in zijn pad staat is er weinig aan de hand. Het was echt heel cool om zo dichtbij ze te kunnen staan! Langzaam aan begon het echter wel te druppelen, maar we liepen gewoon door en kwamen toen Bella en haar familie tegen, bestaande uit totaal 5 neushoorns. Allemaal zijn ze nog best jong en 1 van de neushoorns was de eerste neushoorn geboren in het park. Inmiddels was het echt aan het gieten en waren we binnen no time doorweekt (lekker zo’n tropische regenbui ;) had helaas mijn shampoo niet bij want in kon beter mijn haren wassen in die bui dan in Edge House in de douche!). Na niet al te lange tijd waren we er dan ook wel klaar mee; door de harde wind en omdat we allemaal alleen korte broekjes en hemdjes aanhadden was het behoorlijk koud en de camera’s waren ook aan het verdrinken. Helaas hebben we ze dus maar kort gezien maar wel van heel dichtbij! Terug bij de appartementen was het tijd voor een warme (yes) douche, droge warme kleding en een heerlijk avondmaal. De Zweedse meisjes en Hashim waren inmiddels weer bij ons en na het eten ging er een muziekje aan en gingen we nog wat drankjes doen en sommige een dansje wagen (hoewel het voornamelijk Hashim en Benji waren die dansten en degene die meedansten door hen mee waren getrokken). Het zat wel helemaal vol met motten en salamanders, wat ik op zich niet zo’n probleem vond maar de meeste meiden dachten daar anders over ;) Om half 12 was het wel echt bedtijd want om 8 uur was het alweer tijd voor ontbijt, wat helaas niet zo goed was als het avondeten.

Rond 9 uur vertrokken we en om kwart voor 12 waren we bij de poorten van Murchinson Falls National Parc. We kwamen in een soort tropisch woud terecht waar we veel baboons zagen, maar na ongeveer een half uur waren er grote stukken afgebrande natuur (controlled burned) waar natuurlijk geen dier meer te vinden was. De grond werd steeds hobbeliger en op een gegeven moment moesten we even een stop maken omdat een van ons niet goed werd. Hierdoor besloten we ook de plannen een beetje te wijzigen; eigenlijk zouden we naar de top van de Murchinson Falls rijden, dan naar beneden hiken en vanaf daar met de boot over de Nijl naar het Red Chili Camp waar we zouden overnachten, maar nu gingen we eerst naar het Camp om wat te eten en om te kijken of het ging. Het duurde echter nog wel even voor we er waren maar de verbranden stukken hielden op en we zagen weer dieren; vele soorten vogels en warthogs (Pumba’s!!). Bij het kamp werden we welkom geheten door een warthog familie (want ook dit kamp ligt midden in het park; het wordt ook aangeraden de deuren goed te sluiten anders komen de baboons binnnen). We gingen gelijk lunchen waarbij we een prachtig uitzicht hadden over een deel van het park. Hierna gingen we gelijk in de boot met zijn 14-en (wij 11 Nederlanders en de 3 Zweedse meisjes) en Hashim ging mee als onze gids. Overal zagen we nijlpaarden; soms alleen hun oortjes, soms alleen hun rug en een paar stonden in het water en konden we bijna helemaal zien. Een van de nijlpaarden liet iedereen nog schrikken toen hij ineens water spuwde ;) Weer zagen we veel mooie vogels en na eventjes zagen we 2 olifanten op de kant uit een boom eten! Heel cool om te zien! We hebben ook heel veel baby krokodillen gezien en iets later een volwassen krokodil, op 3 meter afstand. Het was een exemplaar van 5-6 meter, lag rustig op de kant en was steeds zijn bek open en dicht aan het doen. Ik vond het stiekem doodeng; heb wel eens gezien op Discovery hoe rete snel die beesten zijn en met die korte afstand kon hij met 1 afzet in de boot zijn dacht ik. Hashim vertelde echter dat hij net had gegeten; zijn tanden waren rood en hij deed zijn bek open en dicht om vliegjes te vangen die de restjes vis tussen zijn tanden weg konden halen. Na een stuk door een gigantische zwerm muggen te hebben gevaren kwamen we onderaan de Murchinson falls en werden we aan de kant afgezet om te gaan hiken; naar boven en weer terug. Echter was het door alle omstandigheden al behoorlijk laat en werd de hike een work-out; in recordtempo gingen we naar boven. Hier was het echt schitterend; de waterval is zo ontzettend krachtig en er wordt zoveel water door een smal stukje geperst; het water valt met 220 km/uur. Na wat foto’s gemaakt te hebben (met allemaal rode koppies van het zweten; het was gelukkig vele malen beter dan vrijdag) werd het weer terug voor de hike naar beneden en gingen we weer met de boot terug naar het kamp, wat lekker verkoelend was met het windje en een lekker cool biertje, net op tijd voor het donker dus net op tijd voor de nijlpaarden en krokodillen actiever worden. Terug kregen we onze huisjes toegewezen. Eigenlijk zouden we in tenten slapen maar doordat het zo druk was waren er te weinig tenten en zijn we geüpgraded naar mooie huisjes; althans voor de Nederlandse meiden. De Zweedse meisjes moesten wel nog in tenten en de jongens hadden huisjes waar alleen bedden in stonden; wij hadden met 4 (Wiesje, Carmen, Vera O en ik) een huisje met woonkamer en badkamer met heerlijk warme douche! In recordtijd hadden we gedoucht en gingen we avondeten, waarna we nog met een paar bij het kampvuur hebben gezeten. Uiteindelijk werd het ietsje later dan gepland; om half 12 lag ik op bed en de wekker ging weer om kwart voor 6.

In de ochtend kleedden we ons snel aan, pakten onze spullen, haalden het ontbijt op wat we bij het avondeten hadden besteld en gingen met de bus naar de Nijl om met een pondje over te steken. We moesten hier wel even op wachten maar hierdoor konden we heel mooi de zon op zien komen boven de nijl, heel mooi. Toen kon het beginnen; de game drive! Het landschap was weer prachtig; van savannah achtige natuur liep het over in bos en vervolgens weer in grote weides. Al snel zagen we de derde van de big 5 dit weekend: de buffel. We hebben deze behoorlijk veel gezien in grote groepen. Daarnaast zagen we veel antilopes, andere herten en natuurlijk pumba’s! Ik heb me echt vermaakt om die beesten; geniaal dat als ze gewoon staan te eten ze een beetje aan het kwispelen zijn en als ze gaan rennen die staart recht omhoog gaat XD. Ineens was er toen een gerucht van andere game drivers dat er een leeuw ergens gezien zou zijn, helaas hebben we die niet gezien. We zijn wel nog richting de nijl gereden waar we weer veel nijlpaarden hebben gezien en ook giraffen. Op de terugweg uit het park zagen we ook nog weer olifanten, eerst een paar losse her en der (met baby olifantje!) en later grote groepen. Ook zagen we nog meer giraffen en hebben we ook een baby girafje gezien van behoorlijk dichtbij :-) We konden overigens ook op het dak van de bus zitten, maar dit was wel bloedheet en een beetje tricky met alle hobbels in de weg dus ik heb het zelf redelijk snel opgegeven; zag genoeg van binnen in de bus. Toen we het park uitreden kwamen we weer langs wat hutjes van klei met een rieten dak en zagen we een paar vrouwen met grote watertonnen op hun hoofd lopen. Dat water hadden ze een stuk verderop gehaald bij een centraal waterpunt. Natuurlijk zagen we hier ook weer veel zwaaiende kindjes. Uiteindelijk kwamen we eindelijk weer op een verharde weg; daar was iedereen wel aan toe na 2 dagen hobbelen. Ergens onderweg kocht Benji nog gegrilde kip voor ons in een dorpje. Onze chauffeur Matthew zag zijn kans schoon en dacht: de levende kippen zijn hier veel goedkoper dan in Kampala; ik koop ze mooi hier. Dus jawel, hij kocht vier levende kippen en na wel even gevraagd te hebben of we het niet erg vonden, gingen ze bij onze bagage achterin de bus. Rond half 5 waren we weer bij het restaurant waar we op vrijdag ook hebben gegeten, vlakbij Ziwa, waar we wederom lekker hebben gegeten. Jammer was wel dat de bus vervolgens niet meer wilden starten… Maar na een duwtje van ons ging hij toch aan en konden we weer door… tot het donker werd. De lampen waren niet fel genoeg en we waren genoodzaakt weer te stoppen. Uiteindelijk regelde Benji een Matatu voor ons en hem en zijn we met onze backpacks opgevouwen op elkaar gedrukt terug gereden naar Kampala. Helaas kwamen we ook nog in een traffic jam waardoor we uiteindelijk pas om 10 uur terug waren. En Benji dacht dat we wel rond half 6 uiterlijk terug zouden zijn haha maar Hey! T.I.A.! This Is Africa!

Na dit toch wel fantastische weekend was het vandaag tijd voor onze eerste co-schap dag. In het kantoortje van Susan en Fiona (onze begeleidsters) kregen we onze naambadges en werd iedereen naar zijn afdeling gebracht. Natuurlijk stond op de mijne Isse, dus ik wilde het aan laten passen. Ik schreef in duidelijke blokletters mijn naam maar vervolgens kreeg ik een naambadge met daarop Iise dus ik heb het opgegeven; heb van de tweede i een l gemaakt. Ik werd als laatste meegenomen naar mijn afdeling, cardiologie, waar ik ook als enige Nederlandse sta. Ik heb nu voor het eerst de afdeling kunnen bekijken en je weet wel een beetje wat je kan verwachten maar toch is het gek om het echt te zien en toch erger dan ik dacht. Cardiologie is samen met longziekten en nierziekten een afdeling. Door een gang kom je bij die afdeling en kom je op een T-splitsing. Rechtsaf liggen de vrouwen, linksaf liggen de mannen. Ik heb vandaag alleen bij de vrouwen gestaan en ging dus rechtsaf. Voor de klapdeuren zit nog een soort nis of iets dergelijks, weet niet goed hoe ik het moet beschrijven, maar nog 3 bedden stonden met patiënten die niet meer op de ‘afdeling’ paste. Om de afdeling op te komen moet je door klapdeuren. Je komt dan in een ruimte van ongeveer 10 bij 20 meter, waarin 2 muurtjes van 1,5 meter de ruimte in 3-en verdeeld, dus stukjes van 10 bij 6 meter. Het eerste stukje is longziekten, het tweede stukje nierziekten en het laatste stukje is cardiologie. Op deze 60m2 staan 15 bedden gepropt; net niet tegen elkaar met hele smalle stukjes pad ertussen. De patiënten hebben hun eigen beddengoed van thuis en het eten moet door familieleden aan worden gedragen want het ziekenhuis zorgt hier niet voor. Op de grond liggen ook wat kussens en dekens van familieleden die naast de patiënten slapen. Bij een van de patiënten lag naast haar op de grond haar dochter en de baby van die dochter, van ik denk een paar maanden. Tussen de bedden liepen veel Oegandese medische studenten en arts-assistenten; met mij erbij stonden we met 12 witte jassen er. Over witte jassen gesproken; iedereen heeft een andere witte jas. Hier is het gebruikelijk om een jas met lange mouwen te hebben en het doet er blijkbaar niet toe als er op je jas een andere universiteit staat of een totaal ander ziekenhuis. De arts assistenten op de cardiologie hebben allemaal wel een hele hippe saturatiemeter bij; aan een keycord met een LED-schermpje vanaf waar de saturatie te lezen is en de pols. Het ECG apparaat daarentegen is erg oud, zo zie je ze alleen nog in musea in Nederland. Het echo-apparaat viel wel mee die is nog goed te gebruiken en het viel me sowieso mee dat er een ECG en echo gewoon op de ‘afdeling’ aanwezig zijn. Het viel me ook nog mee dat er een soort structuur leek te zijn op de cardiologie zoals in Nederland; de studenten hebben 2 of 3 patiënten samen met een arts assistent waarbij ze visite lopen. Later komen dan de artsen en die gaan alle patiënten af, echter wel dus met die 12 arts assistenten en studenten, waardoor er aan elk bed 15 man staat, wat niet te doen is met zo weinig ruimte. De meeste studenten zaten dan gewoon spelletjes te spelen op hun mobiel. Wat wel gek is, is dat bij alle patiënten elke keer opnieuw de bloeddruk wordt gemeten ondanks dat al zowel de student als de arts assistent het hebben gemeten. Daardoor duurt het allemaal ontzettend lang en wordt er veel dubbel werk gedaan. Wat ook lastig is, is dat de meeste patiënten geen Engels spreken en ik dus zelfstandig waarschijnlijk geen patiënt kan zien maar minimaal een Oegandese student mee moet hebben. Ik ben erg benieuwd in ieder geval naar de komende weken, naar wat ik nog te zien krijg en hoe het gaat lopen!

Liefs

PS: de foto's volgen nog wel een dezer dagen, moet ze nog uitzoeken en uploaden wat beiden wel wat tijd gaat kosten ;)