T.W.A. This Was Africa

En dan is ineens het einde daar! Na 9 weken is het bijna tijd om naar huis te gaan. De afgelopen 2 weken heb ik op de gastro-intestinale afdeling gestaan en bij de mannen met name ascitessen gezien ten gevolge van alcoholisme en ook veel leverkanker door zowel alcoholisme als hepatitis. Bij de vrouwen was het wat gevarieerder, van maagulcera tot coloncarcinomen. Behalve de afdeling was het ook veel laatste dingen regelen; een arts zoeken die het verslag wil nakijken, dingen voor terug in Nederland regelen etc.

Vorig weekend zijn we als laatste weekend van Carmen en een na laatste weekend voor de rest van ons naar Ssesse Islands geweest. Voor de gelegenheid hadden we vrijdag een dagje vrij genomen; er gaat maar een keer per dag een boot richting de eilanden en maar een keer een boot terug van de eilanden; om 2 uur ’s middags gaat ie heen, om 8 uur ’s ochtends terug, en hij doet er ongeveer 3 uur over. Een nachtje zou dus eigenlijk niet opschieten. Vrijdag stonden we braaf om 11 uur bij de haven in de buurt van Entebbe. Om tijd te doden zijn we een stukje de wijk in gelopen waar we al snel een horde kleine kinderen achter ons aan hadden rennen. Uiteindelijk was het 2 uur en gingen we de nog best mooie boot op. We hadden prachtige plaatsjes op hele chille banken op het dek, een beetje in het zonnetje, en na nog een tijd wachten begonnen we te varen. Echter, na 3 kwartier maakten we ineens een draai van 180 graden en iets later kwamen er gigantische zwarte wolken uit de boot. Een van ons raakte al compleet in paniek (ik noem geen naam Rosel) maar na weer 3 kwartier varen bereikten we veilig weer land… het vaste land waar we van vertrokken waren. Niemand kon ons natuurlijk vertellen wat er aan de hand was maar uiteindelijk leek het erop dat de boot lek was en hij niet meer kon varen. Inmiddels was het zo’n half 5. Er lag nog 1 ander groot schip in de haven die werd geregeld om naar het eiland te varen. Dit was wel echter een groot vrachtschip (met alle mensen erop leek het eigenlijk bijna een vluchtelingenschip) wat veel langzamer gaat dan de boot waar we eigenlijk mee zouden gaan. Na nog eens ruim 1 uur wachten vertrok die boot en hebben we zonsondergang op Lake Victoria kunnen bewonderen. Om half 11 waren we eindelijk op het eiland, waar we door de eigenaar van onze slaapplaats werden opgehaald. Hij had al gebeld en onze etenswensen opgenomen zodat ze het eten voor ons klaar konden zetten als we er waren, en jawel na onze tassen in de huisjes gezet te hebben konden we gelijk aan tafel. Hierna zijn we gelijk gaan slapen; al met al was het een behoorlijk vermoeiende dag. Zaterdag zijn we op tijd opgestaan om naar het strandje aan Lake Victoria te kunnen liggen: een mooi wit strand met palmbomen, apen, een kabbelend bootje en een prachtig uitzicht: een paradijsje in Oeganda. We hebben dan ook genoten van het zonnetje, een beetje rondgelopen over het eiland en ’s avonds gegeten bij een kampvuur met onze Oegandese muziek op (de mensen die daar werkten wisten niet wat ze hoorden toen we mijn iPhone aansloten op de boxen). Zondag moesten we weer vroeg op om terug te gaan met de gelukkig goed gerepareerde boot die er netjes 3 uur over deed.

Gisteren hebben we Carmen haar laatste avond gevierd door uit eten te gaan en vervolgens nog een topavondje in de Iguana te hebben beleefd (en oh wat gaan we de Iguana en vooral de fantastisch dansende mensen missen). Vandaag was ons laatste dagje in Mulago, die we vooral hebben besteed aan doei zeggen tegen de mensen. Iedereen was heel hartelijk; ‘ik ga jullie missen, jullie waren zo leuk, kom snel weer terug’ etc. Nog wat laatste foto’s, emailadressen uitwisselen en het zat erop! Morgen gaan we nog een dagje naar Speke Resort om te zwemmen en nog even een laatste beetje teint op te doen, zondag wordt het tassen inpakken en maandag terug naar Nederland!

Zo aan het eind is het dan ook wel leuk om twee lijstjes te maken; een lijstje met dingen die ik niet ga missen aan Oeganda en dingen die ik juist wel ga missen:

Dingen die ik niet ga missen aan Oeganda:
- Met de hand wassen (voornamelijk spijkerbroeken en handdoeken… lang leve de wasmachine!)
- De oranje grond (alles wordt oranje, al mijn witte kleren hebben een oranje gloed)
- De lucht (het stinkt hier in Kampala bijna overal; op de campus naar marabou, op straat naar uitlaatgassen, riool, afval etc, in het ziekenhuis naar plas en ontlasting…)
- Mijn bed (mijn bed hier is zo doorgezakt dat ik op de lattenbodem lig)
- Het ongedierte (overal zitten kakkerlakken, muizen, ratten en andere vieze beesten; op een gegeven moment wilden Carmen en ik noedels maken en we hadden een zakje met extra kruidenzakjes. We pakken dat zakje uit de kast en hop kwamen daar ook weer een soort mini kakkerlakken uit lopen. Tegen die tijd keken we er echter niet meer van op; we legde het zakje neer, keken rustig toe hoe de beesten eruit kwamen rennen en pakten de kruidenzakjes eruit om vervolgens in een deuk te liggen dat we niet eens meer reageren op die ranzige beesten terwijl we ze in Nederland waarschijnlijk gelijk dood probeerden te meppen met een hoop gegil)
- Het verkeer (levensgevaarlijk, doodsoorzaak nummer 1, maar toch ga ik het ook missen, zie verderop XD)
- Het internet (niet te vertrouwen, na regen doet het internet het sowieso niet en verder sporadisch heel goed, meestal slecht)

Dingen die ik ga missen in Nederland:
- Heerlijk groente en fruit voor bijna geen geld (lekkere verse avocado/mango voor €0,15, 4 tomaten voor €0,30, hele ananas voor €0,60 en ga zo maar door)
- De prachtige natuur en natuurlijk de wildlife
- De muziek en het stapleven hier (Iguana!!!)
- De bereidwilligheid en hartelijkheid van de mensen
- De boda-boda’s (oké die dingen zijn levensgevaarlijk maar als het rustig is op de weg is het toch heerlijk achterop zo’n motorfiets door Kampala te racen) en matatu’s (je weet nooit hoe laat je aankomt waar je wezen moet maar uiteindelijk kom je er wel voor maar €0,15-€0,45 binnen Kampala. Je zit dan wel opgepropt maar dat nemen we maar voor lief ;) bovendien was het een fantastische uitdaging om zo veel mogelijk man erin te proppen)
- Vast nog veel dingen, waar ik pas achter kom als ik weer in Nederland ben!

Dit was dus mijn laatste blog, dank jullie allemaal voor jullie reacties! Ik zie jullie snel! :)

Liefs