De eerste indrukken
Blijf op de hoogte en volg Ilse
25 Maart 2014 | Oeganda, Kampala
En daar zitten we dan, op de ‘veranda’ van ons huisje, ‘Edge House’ in Kampala, Oeganda.
Zondag laat in de middag ben ik met mijn ouders al naar Brussel gereden vanuit Maastricht. Nog even uit eten, drankje doen in de bar en daarna slapen; om 7.15 uur stonden de wekkers. Op het vliegveld van Brussel hebben we samen met Rosel en haar ouders en Marit en haar vriend ontbeten en toen was het toch echt tijd om naar de gate te lopen. Al snel konden we boarden en toen begon het avontuur echt! Ik heb nooit eerder zo’n lange vlucht gemaakt dus voor mij was het vliegtuig zelf al een hele belevenis, met mooie schermpjes in de stoelen, veel groter dan de RyanAir vliegtuigjes en eten en drinken gratis. Beetje jammer dat Friends alleen met Franse audio was ;) Na zo’n 8 uur vliegen hadden we onze tussenstop in Kigali, Rwanda, waar we ongeveer een uur hebben stilgestaan. Tegen die tijd waren we wel klaar met het vliegtuig en wilden we gewoon door en kroop dat uur voorbij. Uiteindelijk landde we dan toch in Entebbe. Het eerste wat geregeld moest worden was het Visa, waarbij we al lekker konden wennen aan het Afrikaanse tempo: alles op het dooie gemakje. Onze koffers waren gelukkig met ons geland en slepend met per persoon 3 tassen liepen we de warmte in, waar we werden opgewacht door, zoals beloofd, een chauffeur met onze namen op een bordje (hoewel ik wel omgedoopt lijk te zijn tot Isse) tussen de velen andere chauffeurs. Overigens liepen er rond het vliegveld behoorlijk wat zwaar gewapende militairen rond, wat me een enigszins intimiderend gevoel gaf. De rit van Entebbe naar Oeganda viel me eigenlijk nog mee; de wegen hier zijn van Franse kwaliteit. Het enige wat doodeng is, is wanneer ze gaan inhalen. We hebben een aantal tegenliggers op een haar na gemist en we hebben ook een aantal voetgangers net niet van de sokken gereden (want die steken op hun dooie gemakje nauwelijks kijkend een drukke weg over waar 80 km/uur wordt gereden). Eenmaal in Kampala reden we naar de Makerere University campus, waar we verblijven in the Edge House, samen met nu nog 2 andere Nederlandse meiden (uit Maastricht ook), 1 Canadees meisje, een paar Zweedse en een paar Belgische meisjes. In the Edge House werden we opgewacht door Eric (de tuinman/bewaker) en Lucy (de manager) die ons kort wegwijs maakten en ons vervolgens naar ons drie persoons kamertje bracht waar we 1 weekje zitten, welke een beetje krap is voor 3 vrouwen met 6 koffers ;) Gezien het hier momenteel 2 uur later was, was het inmiddels half 1 en hoogtijd om te slapen; de volgende dag zouden we om 9 uur een rondleiding krijgen.
Zouden krijgen. Vandaag stonden we braaf om iets over 9 klaar, maar een uur later hoorden we dat we pas om 12 uur de rondleiding kregen. Dus zijn we met Carlijn (die er al sinds zaterdagavond is) naar de supermarkt gegaan (welke tegenover de campus ligt op 5 minuten lopen) en hebben we geld gepind (en wat voel je je dan rijk; 1€ is ongeveer 3.500 USh). Op onze weg naar de supermarkt maakten we kennis met de duif van Oeganda: de Marabou Storck. Klein verschilletje alleen: een duif is zo’n 20/30 cm? en de Marabou is 1 meter. En ontzettend lelijk (niet dat een duif zo mooi is hoor :P) en lomp; doodeng als dat gevaarte over je heen vliegt. Ben voornamelijk bang dat ‘ie me een keer onder gaat poepen.
Rond half 1/1 uur werden we opgehaald door Nicolas, een Oegandese geneeskunde student. Met hem liepen we naar het Makerere University Hospital, welke op ongeveer 25 minuten afstand lopen ligt (dus niet op de campus). De weg was super druk, vol met boda-boda’s (een soort motor-taxi’s) die overal als idioten rondrijden en Matatu’s (soort buurtbusjes) waar je als je even niet oplet zo in wordt gesleurd. En zoals we in Nederland gewend zijn, is er hier niet echt een stoep langs de weg; het is half geasfalteerd, half zand, veel grote gaten in de grond en her en der open liggende rioolputten. Al met al is het dus nogal een hindernis om bij het ziekenhuis te komen. Daarnaast kijk je ook nog je ogen uit; op meerdere plaatsen staan Oegandezen buiten op een soort barbecue eten te maken en verkopen, overal zijn een soort ‘winkeltjes’ waar ze kleding verkopen, schoenen, sieraden etc. Als je dan de zijstraatjes tussen de winkels inkijkt, zie je huisjes gemaakt van golfplaten, hout en andere zooi met middenin een soort vuilnisbelt waar wat mensen rondhangen.
Eenmaal bij het ziekenhuis hebben we een kleine rondleiding gehad. In eerste instantie zijn we naar het interne geneeskundige deel van het ziekenhuis gegaan, wat een half open gebouw is en waar het stinkt naar ontlasting en urine. Het lijkt ook alsof er geen wc’s zijn of anders te weinig, op meerdere plekken lagen plassen. Overal lopen mensen, zitten mensen, liggen mensen en overal staan bedden, dozen en troep. Sommige deuren zijn afgesloten met tralies, zoals de deur naar de pharmacy en naar het lab. We zijn niet op de afdelingen geweest, hoe het daar is zal ik volgende week maandag zien. We zijn wel langs de emergency department gegaan, waar acute patiënten vooraan worden opgevangen en de niet acute patiënten (meer huisartsdingen) naar verder naar achter in het ziekenhuis worden gestuurd om aan te sluiten in de gigantische rij om geholpen te worden, of niet. Dit alles was toch even slikken en heeft een behoorlijke indruk op me achter gelaten. Vervolgens liepen we naar de ‘kinderafdeling’; niet zozeer een afdeling maar allemaal losse kleine gebouwtjes: een gebouw voor de kinder seh, een gebouw voor de malnutritie, een gebouw voor malaria etc. Het verbaasde me dat Nicolas vertelde dat er wel veel malariapillen beschikbaar zijn en deze ook gratis zijn. Ook tuberculose foto’s zijn goed beschikbaar, echter wat duurder. Al snel in het kindergedeelte kwamen we 3 Oegandese kinderen tegen buiten, die heel blij ‘Haay!’ bleven zeggen en ons aan wilden raken. Het achterste kindje gaf me een knuffel en wilde me niet echt loslaten, ook een hele vreemde belevenis. Tijdens de rondleiding kwamen we nog 3 van de Maastrichtse mede-co’s tegen (in totaal zitten we nu met 10 Maastrichtse co-assistenten hier en er komen er nog 3 bij), maar geen van allen zit met mij op Interne Geneeskunde. We hebben wel al een Amerikaanse jongen ontmoet die wél op de interne geneeskunde zit dus ik ben (gelukkig) niet de enige buitenlandse student daar.
Na de rondleiding zijn we weer terug gelopen (met gevaar voor eigen leven nu zonder hulp van Nicolas overgestoken en het gelukkig overleefd ;) ) en hebben we nog een tussenstop gemaakt bij een soort overdekte markt waar groente, fruit, vlees en vis wordt verkocht, wat ook erg bijzonder was om te zien en waar we even wat groente hebben ingeslagen voor het avondeten. Op de terugweg stond het verkeer nog meer vast dan op de heenweg en reden er ook een aantal schoolbusjes voorbij, waaruit heel hard “Mzungu! Haay!!’ klonk en alle kindjes aan het zwaaien waren naar ons (Mzungu is Swahili voor blanke). Al met al waren we toch redelijk uitgeput toen we eenmaal thuis waren. Wat wel erg leuk was is dat onze bedden dagelijks worden opgemaakt door Eveline, de housekeeper (dus al met al hebben we een manager, housekeeper en tuinman/bewaker).
Nou genoeg getypt voor nu. Ik heb als het goed is ook foto’s erbij gepost (zo niet dan heeft het internet het weer even opgegeven maar komen ze snel) zodat jullie iets meer een beeld hebben bij waar ik zit :)
Ik heb overigens inmiddels ook een Oegandees nummer, mocht er iets dringends zijn ben ik te bereiken op dat nummer: +256 794 350 739 (voor niet dringende dingen ben ik over het algemeen te bereiken via whats app op m’n Nederlandse nummer).
Liefs
Zondag laat in de middag ben ik met mijn ouders al naar Brussel gereden vanuit Maastricht. Nog even uit eten, drankje doen in de bar en daarna slapen; om 7.15 uur stonden de wekkers. Op het vliegveld van Brussel hebben we samen met Rosel en haar ouders en Marit en haar vriend ontbeten en toen was het toch echt tijd om naar de gate te lopen. Al snel konden we boarden en toen begon het avontuur echt! Ik heb nooit eerder zo’n lange vlucht gemaakt dus voor mij was het vliegtuig zelf al een hele belevenis, met mooie schermpjes in de stoelen, veel groter dan de RyanAir vliegtuigjes en eten en drinken gratis. Beetje jammer dat Friends alleen met Franse audio was ;) Na zo’n 8 uur vliegen hadden we onze tussenstop in Kigali, Rwanda, waar we ongeveer een uur hebben stilgestaan. Tegen die tijd waren we wel klaar met het vliegtuig en wilden we gewoon door en kroop dat uur voorbij. Uiteindelijk landde we dan toch in Entebbe. Het eerste wat geregeld moest worden was het Visa, waarbij we al lekker konden wennen aan het Afrikaanse tempo: alles op het dooie gemakje. Onze koffers waren gelukkig met ons geland en slepend met per persoon 3 tassen liepen we de warmte in, waar we werden opgewacht door, zoals beloofd, een chauffeur met onze namen op een bordje (hoewel ik wel omgedoopt lijk te zijn tot Isse) tussen de velen andere chauffeurs. Overigens liepen er rond het vliegveld behoorlijk wat zwaar gewapende militairen rond, wat me een enigszins intimiderend gevoel gaf. De rit van Entebbe naar Oeganda viel me eigenlijk nog mee; de wegen hier zijn van Franse kwaliteit. Het enige wat doodeng is, is wanneer ze gaan inhalen. We hebben een aantal tegenliggers op een haar na gemist en we hebben ook een aantal voetgangers net niet van de sokken gereden (want die steken op hun dooie gemakje nauwelijks kijkend een drukke weg over waar 80 km/uur wordt gereden). Eenmaal in Kampala reden we naar de Makerere University campus, waar we verblijven in the Edge House, samen met nu nog 2 andere Nederlandse meiden (uit Maastricht ook), 1 Canadees meisje, een paar Zweedse en een paar Belgische meisjes. In the Edge House werden we opgewacht door Eric (de tuinman/bewaker) en Lucy (de manager) die ons kort wegwijs maakten en ons vervolgens naar ons drie persoons kamertje bracht waar we 1 weekje zitten, welke een beetje krap is voor 3 vrouwen met 6 koffers ;) Gezien het hier momenteel 2 uur later was, was het inmiddels half 1 en hoogtijd om te slapen; de volgende dag zouden we om 9 uur een rondleiding krijgen.
Zouden krijgen. Vandaag stonden we braaf om iets over 9 klaar, maar een uur later hoorden we dat we pas om 12 uur de rondleiding kregen. Dus zijn we met Carlijn (die er al sinds zaterdagavond is) naar de supermarkt gegaan (welke tegenover de campus ligt op 5 minuten lopen) en hebben we geld gepind (en wat voel je je dan rijk; 1€ is ongeveer 3.500 USh). Op onze weg naar de supermarkt maakten we kennis met de duif van Oeganda: de Marabou Storck. Klein verschilletje alleen: een duif is zo’n 20/30 cm? en de Marabou is 1 meter. En ontzettend lelijk (niet dat een duif zo mooi is hoor :P) en lomp; doodeng als dat gevaarte over je heen vliegt. Ben voornamelijk bang dat ‘ie me een keer onder gaat poepen.
Rond half 1/1 uur werden we opgehaald door Nicolas, een Oegandese geneeskunde student. Met hem liepen we naar het Makerere University Hospital, welke op ongeveer 25 minuten afstand lopen ligt (dus niet op de campus). De weg was super druk, vol met boda-boda’s (een soort motor-taxi’s) die overal als idioten rondrijden en Matatu’s (soort buurtbusjes) waar je als je even niet oplet zo in wordt gesleurd. En zoals we in Nederland gewend zijn, is er hier niet echt een stoep langs de weg; het is half geasfalteerd, half zand, veel grote gaten in de grond en her en der open liggende rioolputten. Al met al is het dus nogal een hindernis om bij het ziekenhuis te komen. Daarnaast kijk je ook nog je ogen uit; op meerdere plaatsen staan Oegandezen buiten op een soort barbecue eten te maken en verkopen, overal zijn een soort ‘winkeltjes’ waar ze kleding verkopen, schoenen, sieraden etc. Als je dan de zijstraatjes tussen de winkels inkijkt, zie je huisjes gemaakt van golfplaten, hout en andere zooi met middenin een soort vuilnisbelt waar wat mensen rondhangen.
Eenmaal bij het ziekenhuis hebben we een kleine rondleiding gehad. In eerste instantie zijn we naar het interne geneeskundige deel van het ziekenhuis gegaan, wat een half open gebouw is en waar het stinkt naar ontlasting en urine. Het lijkt ook alsof er geen wc’s zijn of anders te weinig, op meerdere plekken lagen plassen. Overal lopen mensen, zitten mensen, liggen mensen en overal staan bedden, dozen en troep. Sommige deuren zijn afgesloten met tralies, zoals de deur naar de pharmacy en naar het lab. We zijn niet op de afdelingen geweest, hoe het daar is zal ik volgende week maandag zien. We zijn wel langs de emergency department gegaan, waar acute patiënten vooraan worden opgevangen en de niet acute patiënten (meer huisartsdingen) naar verder naar achter in het ziekenhuis worden gestuurd om aan te sluiten in de gigantische rij om geholpen te worden, of niet. Dit alles was toch even slikken en heeft een behoorlijke indruk op me achter gelaten. Vervolgens liepen we naar de ‘kinderafdeling’; niet zozeer een afdeling maar allemaal losse kleine gebouwtjes: een gebouw voor de kinder seh, een gebouw voor de malnutritie, een gebouw voor malaria etc. Het verbaasde me dat Nicolas vertelde dat er wel veel malariapillen beschikbaar zijn en deze ook gratis zijn. Ook tuberculose foto’s zijn goed beschikbaar, echter wat duurder. Al snel in het kindergedeelte kwamen we 3 Oegandese kinderen tegen buiten, die heel blij ‘Haay!’ bleven zeggen en ons aan wilden raken. Het achterste kindje gaf me een knuffel en wilde me niet echt loslaten, ook een hele vreemde belevenis. Tijdens de rondleiding kwamen we nog 3 van de Maastrichtse mede-co’s tegen (in totaal zitten we nu met 10 Maastrichtse co-assistenten hier en er komen er nog 3 bij), maar geen van allen zit met mij op Interne Geneeskunde. We hebben wel al een Amerikaanse jongen ontmoet die wél op de interne geneeskunde zit dus ik ben (gelukkig) niet de enige buitenlandse student daar.
Na de rondleiding zijn we weer terug gelopen (met gevaar voor eigen leven nu zonder hulp van Nicolas overgestoken en het gelukkig overleefd ;) ) en hebben we nog een tussenstop gemaakt bij een soort overdekte markt waar groente, fruit, vlees en vis wordt verkocht, wat ook erg bijzonder was om te zien en waar we even wat groente hebben ingeslagen voor het avondeten. Op de terugweg stond het verkeer nog meer vast dan op de heenweg en reden er ook een aantal schoolbusjes voorbij, waaruit heel hard “Mzungu! Haay!!’ klonk en alle kindjes aan het zwaaien waren naar ons (Mzungu is Swahili voor blanke). Al met al waren we toch redelijk uitgeput toen we eenmaal thuis waren. Wat wel erg leuk was is dat onze bedden dagelijks worden opgemaakt door Eveline, de housekeeper (dus al met al hebben we een manager, housekeeper en tuinman/bewaker).
Nou genoeg getypt voor nu. Ik heb als het goed is ook foto’s erbij gepost (zo niet dan heeft het internet het weer even opgegeven maar komen ze snel) zodat jullie iets meer een beeld hebben bij waar ik zit :)
Ik heb overigens inmiddels ook een Oegandees nummer, mocht er iets dringends zijn ben ik te bereiken op dat nummer: +256 794 350 739 (voor niet dringende dingen ben ik over het algemeen te bereiken via whats app op m’n Nederlandse nummer).
Liefs
-
25 Maart 2014 - 20:44
Denise:
Yooo Isse Akkerbouw! Wat leuk om je eerste avonturen te lezen! Dat Friends in t Frans moeten ze wel nog even fixen voor je terug vlucht zeg... en laten we hopen dat die lokale 'duif' idd niet op je poept xD, wat een enorm (lelijk) beest joh, dat ie kan vliegen verbaast me!! Hopelijk zie je komend weekend wat mooiere dieren! Nou Mzungutje.. ik ben benieuwd naar je volgende update!! Liefs uit Mestreech! -
25 Maart 2014 - 21:02
Agneta:
Isse! Wat leuk om je eerste indrukken al te lezen! Het is een heel andere wereld in vergelijking met onze schone en goed georganiseerde ziekenhuizen hè?! Heel herkenbaar hoor. Ik hoop dat je de komende week doorkomt zonder omdergepoept te worden door dat rare beest. Hou ons op de hoogte, het is super om te lezen! X Agneta -
25 Maart 2014 - 21:19
Esther:
Ha meisje, leuk om te lezen en fijn dat je de rit naar de Camus hebt overleett...en ik maar denken dat vliegen gevaarlijk is:) Veel plezier! -
25 Maart 2014 - 22:47
JACK:
He leuk om je te kunnen volgen! Echt meders om te zeggen dat vliegen gevaarlijk is!! Haha
Geniet van de ervaring en indrukken. Ziet er best gezellig uit. Leuk verslag. Groetjes .
Jack -
26 Maart 2014 - 08:22
Pitsy:
Gelukkig goed overgekomen en geen problemen. Hoe was het gevoel toen je het vliegtuig uitstapte?
De kinderen zullen je blijven verbazen. Maar wel leuk. Ik werd "witte aap" genoemd want blank en behaard. Ze aaiden altijd mijn armen omdat ze daar geen haartjes verwachten. Hopelijk wordt je niet geknuffeld om je tas vervolgens leeg te halen ;-)
Heel veel plezier de komende dagen met je weekje vakantie. Daarna aan de bak en je ongetwijfeld verbazen over hoe de Afrikaanse healthcare functioneert.
Geniet ervan. -
26 Maart 2014 - 22:18
Judith:
leuke foto's en leuk je te kunnen volgen! Ik dacht dat Bamse groot was.... Geniet ervan en zet een wasknijper op je neus als je aan het werk gaat, dat scheelt allicht :)
-
29 Maart 2014 - 21:32
Karlijn:
Haha ils wat n feest om je verhaal te lezen!! super vet, ik zie het al helemaal voor me ook!! en die foto's, wat n andere wereld!! ben benieuwd hoe is het om dalijk daar ook echt te werken in dat ziekenhuis.. houd ons op de hoogte, ik lees je verhaaltjes! (in het weekend als ik er uitgebreid de tijd voor kan nemen :P) ENJOY!! X -
30 Maart 2014 - 12:38
Noortje:
Haa die Ilse,
Beetje laat, maar heb toh je verhaal gelezen:) en ik heb ervan genoten!
Wat een ervaringen al, en dan ben je nog niet eens begonnen met werken daar.. ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn.
die vogel gaat je zeker nog een keer onderpoepen XD succes daarmee! hahaha
blijf maar zeker veel foto's posten ook want die versterken je verhaal echt geweldig!
Dat slaapkamertje is inderdaad net een postzegel voor 3 man haha,, hopen dat degene wiens voeten in je neus liggen die wel even wast voor het slapengaan :P
Nou ik hoor wel als je een keer wil en kunt skypen, en dan zal ik zorgen dat ik ontzettend dronken ben net als jij vorig jaar ;)
Xx Noortje :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
