Deze week begon met een beetje pech; mijn buik had blijkbaar even genoeg van al het andere eten waardoor ik maandag een dagje thuis moest blijven. Dinsdag kwam ik er tot mijn grote vreugde achter dat er een nieuwe groep studenten was, dit keer 6 uit United Kingdom, waarvan 2 mij zouden vergezellen op de cardiologie. Ik kwam er die dinsdag gelijk ook achter dat het niet de actiefste studenten zijn; na het college (van half 9 tot half 10 over malaria) dacht ik met die 2 naar de afdeling te kunnen gaan, bleken ze nog allemaal te moeten ontbijten. “We’re from the UK, we’re lazy” zeiden ze. Dat was nieuw voor mij maar oke, het was pas half 10 en ik had niet gedacht dat er al artsen op de cardiologie. Toen we om 10 uur op de afdeling waren, was de ronde net begonnen dus dat was mooi. ’s Middags hadden we opnieuw les, dit keer in het lab over parasieten van een erg enthousiaste laborant in een van de laboratorium kamertjes (waar heel veel troep in staat, een paar niet erg geavanceerde microscopen en verouderde machines voor verschillende bloedwaardes).

Woensdag was een super dag. We hadden met zijn zessen (Carlijn, Marit, Rosel, Nina, Vera en ik) ‘outreach programme’ wat inhield dat we naar een kliniek gingen aan de rand van een slobbewijk; ‘Alive medical services’, een kliniek die gratis is voor de buurtbewoners en dus grotendeels leeft van sponsoring. Toen we er aankwamen zagen we heel veel mensen onder een soort van grote partytent zitten en ‘les’ krijgen van een van de artsen. Een les die ging over correct medicijngebruik, wanneer naar de dokter te gaan en meer van dat soort dingen. Hierna kregen we een kleine introductie over de kliniek en een rondleiding, waarna onze hulp hard nodig was om voedselpakketten klaar te zetten. 2 keer in de maand wordt dit door de kliniek gedaan en mensen kunnen deze afhalen afhankelijk van de gezinstoestand; gezinnen met kleine kinderen mogen vaker een voedselpakket halen evenals gezinnen met zieken. Zo’n voedselpakker bestaat uit een grote zak rijst, grote zak bonen, zak suiker en een pak bakolie. In de brandende zon hebben we deze zakken van in een container naar buiten gedragen en gesorteerd, wat redelijk zwaar was maar wat we met plezier hebben gedaan want je weet dat het voor een heel goed doel is. Na dit werk hebben we een uurtje mee konden draaien in de kliniek op een plaats naar eigen keuze. Een paar gingen dus mee verschillende poli’s draaien, ik zelf zat bij de intake, waar ik bloeddrukken heb gemeten en samen met het gewicht genoteerd heb in de dossiers en die vervolgens per arts gesorteerd. Ontzettend georganiseerd was het dus, veel georganiseerder dan het ziekenhuis voor mijn gevoel. Het volgende onderdeel van het programma was om de slobbewijk in te gaan, om te zien hoe het er aan toe gaat. Samen met een vrouw die werkt voor ‘Hope for children’ zijn we op pad gegaan. Al snel kwamen we kinderen tegen die heel blij waren met ballonnen en met een high five. De slobbewijk zelf was zoals ik wel al had verwacht en een beetje al had gezien: heel veel troep, iedereen leeft op ‘straat’ en de huisjes zijn van modder met golfplaat daken. We zijn bij 1 huisje naar binnen gegaan, waar we even mochten gaan zitten op de banken. Het was een kamertje van ik denk 20m2 die volgepropt stond met 3 banken en een tafel. Met ons 6-en plus de ‘gids’ plus 2 van de bewoonsters zat het eigenlijk al stampvol, maar ze wonen er met 12 dus in theorie moesten er nog 3 mensen bij passen… Ongelooflijk. Stromend water hebben ze er niet, stroom wel. Het water kan gehaald worden in de paar stromen die er zijn maar het moet wel eerst gekookt worden want het is natuurlijk wel verontreinigd water. Volgens onze gids deed iedereen dat wel. We hebben ook een van de weinige bedrijven bezocht in de wijk, waar ze bananenschillen bewerkten tot brandmateriaal (waarboven je kan koken). Er was gelukkig wel ook een school waar de kinderen heen kunnen, ook bekostigd door hulpverleningsstichtingen. Al met al was het erg indrukwekkend dit alles te zien. Na een heerlijke lunch bij The Little Donkey zijn we teruggegaan naar de kliniek waar we nog een kleine les in het lab hebben gekregen over HIV testen en vervolgens zijn we weer opgehaald en naar Edge House gebracht. Hier hadden we net 2 uur om bij te komen voor we weer werden opgehaald voor de ‘cultural night’, georganiseerd vanuit de Makarere University waar we nu onder vallen. Ook dat vond ik super; het was een combinatie van Afrikaanse muziek en dans en lekker eten. Tussen de dansen en muziek door werd er op leuke wijze wat verteld over de Oegandese cultuur en verschillende stammen. Rond 11 uur waren we uiteindelijk thuis en sliepen we binnen no time van deze behoorlijk drukke dag vol nieuwe indrukken.

Donderdag was het weer zo ver: niemand op de cardiologie. Strontchagrijnig liep ik dus weer terug richting het kantoor waar we omkleden en kwam ik gelukkig Carmen tegen die onderweg was naar de eerste hulp waar ze voor chirurgie staat en heeft ze me daar mee naartoe getrokken. Al snel mocht ik een infuusje zetten en hebben we samen twee patiënten onderzocht en een beetje opgelapt. Al met al heb ik donderdag binnen een paar uur meer kunnen doen dan ik al die dagen cardiologie heb kunnen doen. ’s Avonds aten we samen met bijna alle Nederlanders samen wat erg gezellig was (hadden we nog niet echt gedaan; tot nu toe waren er nog andere internationale studenten bij). Dit weekend zijn we naar Jinja gegaan, wat aan Lake Victoria ligt en waar de oorsprong van de Witte Nijl is, om te gaan raften. Marit en Nina waren Gorilla tracking doen en Vera P en Rosel voelde zich niet lekker dus waren we met 8 man over; Carlijn, Carmen, Wiesje, Vera O, Richard Robbert, Tyas en ik. Het was wel jammer dat we niet met zijn 12-en waren maar aan de andere kant was 8 een ideaal aantal; we konden mooi met zijn allen in 1 boot en in 1 kamer slapen zaterdagnacht. Aangekomen in Jinja na een nogal vermoeiende busreis (er zat een betweterige Amerikaanse vrouw in de bus die maar niet haar mond dicht hield tegen haar vriendinnen die er vervolgens mij ook niet heel blij mee waren dat ze maar bleef praten) kregen we wat eten en drinken, smeerden we ons allemaal in met waterresistente factor 50 zonnebrandcrème, kregen we reddingsvesten aan, een helm op en een peddel mee en waren we good to go. Onze guide was ‘Big J’. Ik had al aangegeven bij Big J dat mijn rechter schouder nogal eens uit de kom schiet en nog steeds niet helemaal herstelt is van wintersport dus ik zat aan de linkerkant zodat klappen op mijn linkerschouder zouden komen want stiekem was ik best bang dat het mis zou gaan. Eerst kregen we in een rustig stuk water wat instructies; wat te doen als we omkantelen, wanneer peddelen, wanneer en hoe in de boot vastklemmen etc. Hierna waren we er klaar voor en kwam de eerste versnelling eraan. Ondanks het regenseizoen stond het water echter toch een beetje laag waardoor we vast kwamen te zitten op wat rotsen en we met moeite loskwamen (wat wel voor hilarische beelden heeft gezorgd met ons allemaal hoppend proberen los te komen) en van een waterval van ongeveer 2 meter naar beneden knalden. Voor mij en Robbert was dit letterlijk knallen; wij zaten samen achterin en zagen voor onze neus de boot 90 graden buigen waardoor Robbert bijna de boot uit werd geworpen en ik vol op Carlijn die voor me zat knalde die weer tegen Vera aan schoot die voor haar zat. Lekkere binnenkomer! Niet alle boten die mee waren (5 of zo in totaal) zijn ook van die waterval gegaan ;) Hierna hebben we nog 3 mooie versnellingen gehad waarin we net niet omkantelden en hadden we vervolgens een heerlijke lunch op een eilandje in de Nijl met prachtig uitzicht. Gezien we de eerste boot waren die er waren (we waren ook duidelijk de beste; een groep Japanners kon ondanks dat ze aan het tellen waren nog niet gelijk peddelen, wij hoefden niet eens moeite te doen om dat voor elkaar te krijgen, we volgenden ook allemaal prachtig tegelijk de commando’s op van Big J, alsof we al jaren samen raften) hadden we tijd om 2 keer een heerlijke burrito te maken waarna we ons nogmaals met factor 50 insmeerden (tevergeefs, we hebben allemaal onze knieën goed verbrand…) en we ons raftavontuur vervolgden. Nog 4 mooie versnellingen kwamen we tegen en bij de laatste was het zo ver; we kantelden om! Dit was toch wel eventjes eng hoor, het duurde even voor ik boven water kwam omdat de boot bovenop m’n hoofd lag (of de boot of iemand ik weet het niet) en toen ik boven kwam zag ik recht voor me een giga golf dus had ik net genoeg tijd snel adem te happen voor ik weer overspoeld werd. Hierna was het echter best chill; lekker in de stroomversnelling vooruit dobberen. Ik lag net als Richard en Vera best ver voor en konden mooi de rest de boot overeind zien draaien en naar ons toe peddelen (ondertussen lagen wij dus lekker in ons zwemvestje toe te kijken). Terug aan de kant uiteindelijk hadden we een bbq, hebben we de video’s en foto’s bekeken en zijn we terug gereden naar Jinja. We sliepen in het basiskamp van de organisatie met zijn allen in 1 kamer; een kamer met 3 stapelbedden van 3 hoog, een hele ervaring XD Op het basiskamp hebben we lekker wat gegeten en gedronken (een paar van ons hebben nog in de kayak die ondersteboven aan het plafond hangt ‘gezeten’ en een shotje gedaan, ook een hele ervaring hahaha). Na een enigszins korte dacht door behoorlijke onweer en jawel de Amerikaanse troela die haar kop niet kan houden die het nodig vond een luidruchtig gesprek te voeren midden in de nacht in de kamer naast ons (denk ik) gingen Carmen, Tyas en Richard het erop wagen om te bungeejumpen, 44 meter boven de Nijl hup de Nijl in (deels). Respect, ik doe het ze niet na. Ik heb foto’s en filmpjes gemaakt vanaf het punt waar ze sprongen en vond het zelf doodeng om daar überhaupt te staan! Hierna zijn we weer met de bus terug gegaan en hebben we nog met zijn allen wat gegeten. Al met al een super weekend!!! En nu: dit uploaden en mijn knieën insmeren met aftersun!!!

Liefs