Life in Mulago - 1ste week

In mijn vorige blog had ik al een beetje verteld hoe het ziekenhuis eruit ziet en over de visite. Ik had blijkbaar geluk gehad maandag; er is 1 keer in de week grote visite en dat is op maandag en dat is gelijk ook de meest gestructureerde dag terwijl het voor mij toen al een beetje ongestructureerd over kwam. Dinsdag stond ik braaf om 9 uur op de afdeling… en er was niemand. Na een half uur doelloos rondjes lopen kwamen er gelukkig toen wel artsen en studenten, maar op een of andere manier waren het er nog meer dan op maandag. Ik heb er 20 geteld. De enige manier om iets mee te krijgen is om mezelf naar voren te duwen en mee aan het bed te staan. Gelukkig vinden de Oegandese studenten dat niet zo’n probleem; hun telefoons zijn toch interessanter (en mijn achternaam, die onmogelijk is voor ze en erg leuke uitdaging om proberen uit te spreken. Met mijn voornaam gaat het inmiddels wel goed hoezee!). Woensdag was er helemaal niemand op de afdeling (onbegrijpelijk!) en heb ik het grootste deel van de dag doorgebracht bij het restaurant bij het ziekenhuis waar we elke dag met zijn allen lunchen. Donderdag was daarentegen een betere dag; het visitegroepje bestond toen uit 2 arts-assistenten 2 studenten en ik, waardoor ik nog best wat heb kunnen leren. Vrijdag was het helaas ook weer drukker maar hebben we er maar een half dagje van gemaakt; dinsdag tot en met donderdag hadden we namelijk behoorlijk lange dagen gehad door de Luganda lessen. Echt hoogtepunten waren dat (maar niet heus hahaha, vreselijke lerares die zelf de nodige moeite had met Engels, erg handig :P) maar ik kan nu toch een heel klein beetje de lokale taal, dat is toch leuk  Wat me het meest is bijgebleven deze week is 1 patiënt; een vrouw van 42 die nauwelijks aanspreekbaar in bed lag; ze deed alleen haar ogen open als je een pijnprikkel gaf en dan sloeg ze ook wel je hand weg (slapjes), maar ze zei geen woord. Volgens haar dochter had ze al een paar dagen niet gegeten om onduidelijke redenen en ze had ook al zeker 1,5 dag niets gedronken. Daarnaast had ze al 1,5 week last van hoestbuien. Duidelijk uitgedroogd lag ze in een bedje als een hoopje ellende. Bij het meten van haar bloeddruk was deze 80/58 (wat erg laag is), had ze een pols van 112 en een saturatie van 89%. Ze was ook bekend met ritmestoornissen en hypertensie. Deze vrouw was dus duidelijk in shock en er moest snel wat gebeuren. Ze was de avond ervoor al met deze klachten binnengekomen, maar nu, ongeveer 12 uur later, lag ze nog altijd niet aan een infuus of aan de zuurstof, iets wat in Nederland direct bij binnenkomst gedaan zou worden. Omdat de oorzaak van de shock niet duidelijk was (kon zowel cardiogeen, septisch als hypovolemisch zijn) wilde de arts graag een bloedkweek doen zodat als het een septische shock zou zijn, de behandeling op het veroorzakende beestje kon worden afgesteld. Echter, een bloedkweek kost 15.000 Oegandese shilling, en dat had de dochter niet. Even voor de duidelijkheid, 15.000 shilling is nog geen €5... Het plan was nu dan om die vrouw aan het infuus en zuurstof te leggen en maar gewoon een breed-spectrum antibiotica te geven in de hoop dat ze er bovenop kwam, maar de dag erna lag ze niet meer op de afdeling… Aangezien er toen andere artsen rondliepen heb ik niet kunnen vragen of ze overleden is, maar daar ga ik wel vanuit…

In Edge House begint het langzaamaan rustiger te worden; vrijdag is het Canadese meisje vertrokken en de 3 Belgische meisjes zijn zaterdag weggegaan, waardoor we nu nog alleen met 8 Nederlanders zitten en 3 Zweedse meisjes. Ter afscheid heeft Lucy (onze huismanager) donderdag heerlijk voor ons allemaal plus nog een paar buitenlandse studenten (totaal waren we met een groep van ongeveer 20 man) Oegandees gekookt, heerlijk en supergezellig!!! We hadden alle tafels naar buiten gesleept, stoelen overal vandaan geplukt en olielampen aangedaan. Uiteindelijk zijn we ook nog met 16 man gaan stappen en jawel met zijn 16-en in 1 matatu gegaan (een taxi-busje waar normaal ongeveer 12 man in gaat). Was een beetje krapjes maar ging best prima! We zijn daar de Iugana geweest waar we kennis hebben gemaakt met het Oegandese stapleven, wat er toch wel iiiieeetsje anders aan toe gaat dan in Nederland; die manier van dansen zou je in Maastricht niet eens in de Alla zien ;) Vrijdag zijn we ter viering dat onze eerste week in Mulago Hospital erop zat uit eten gegaan alle Nederlanders plus nog wat internationale studenten en hebben we gepresteerd om dit keer met 19 in de matatu gepropt te gaan hahaha! Dat was toch wel een beetje veel van het goeie;) Vervolgens zijn we nog met bijna alle Nederlanders op stap gegaan en ook dat was weer erg gezellig. Zaterdag was het dan ook hoog tijd om een beetje bij te komen en zijn we naar Speke resort geweest, aan het Victoria meer, ten zuiden van Kampala, waar we de hele dag bij het zwembad hebben gelegen en gezwommen, heerlijk!

Vandaag was het plan van Carlijn en mij om naar een mis te gaan met zo’n gospel koor (ik zie al helemaal Sister Act achtige scenario’s voor me); blijkbaar is de mis in de kerk op de campus best groot en kan je het ook buiten in een tent op scherm volgen. Vanmorgen werden we al vroeg wakker gezongen (helaas al niet al te beste nacht gehad vanwege een fikse onweersbui) dus stonden we maar op. Helaas viel toen weer eens de stroom uit (dat gebeurt dan op de hele campus) voor een langere tijd en leken ze daarom de mis onderbroken te hebben; toen Carlijn en ik bij de kerk kwamen stond er een pastoor buiten met een groep mensen wat om zich heen te kijken en zaten er wat mensen onder de tent te nietsen. We besloten maar weer terug te gaan en richting de National Mosque te gaan. Door de onweersbui was het een beetje afgekoeld en zijn we gaan lopen; na ongeveer 35 minuten lopen en zoeken waren we er. Bij de poort werden we natuurlijk gecontroleerd door bewakers (zoals je hier overal waar je komt, winkel, campus, shopping mall, wordt gecontroleerd), die ons naar een vrouwtje wezen die gewoon rond liep te lopen daar. We vonden het een beetje raar en liepen haar dus ook maar gewoon voorbij, maar ze riep ons en we bleken toch bij haar te moeten zijn. Voor 10.000 shilling (ongeveer €3) mochten we de moskee binnen, kregen we een gids mee en werden we omgetoverd tot moslima. We hadden beiden al een sjaal bij als hoofddoek en we kregen van haar nog een sjaal om als rok om te binden (matchte natuurlijk voor geen meter). Toen kon de rondleiding beginnen voor ons, een Amerikaanse man en 2 Indische jongens (later sloten er ook nog 2 Nieuw-Zeelanders aan). De eerste gids nam ons mee de moskee in (wat natuurlijk op blote voeten gaat) naar het mannengedeelte waar hij wat over de moskee en over het geloof vertelde en met ons het bidden geoefend heeft. Vervolgens nam een tweede gids het over die iets vertelde over de Koran, waarvan een hele grote versie in glas open lag. Hij nam ons ook mee naar het vrouwengedeelte, wat eigenlijk op een balkon was boven het achterste deel van de mannen. Daarna nam een derde gids het over en gingen we in de minaret (de toren naast de moskee, waarvan iedereen, of in ieder geval ik, dacht dat het mannetje de mensen oproept tot bidden maar stiekem gebeurt dat gewoon vanuit de moskee met een microfoon die verbonden staan met grote speakers op die toren). Na ellendig veel trappen te hebben beklommen waren we er en hadden we een prachtig uitzicht over Kampala en vertelde de 3e gids iets over Kampala. Al met al was het de 3 euro dubbel en dwars waard. De andere 6 waren ondertussen naar Garden City (de shopping mall) en we besloten bij hen aan te sluiten, maar de enige manier om er te komen was met de boda-boda, de levensgevaarlijke motor-taxi’s… Maar gezien het zondag is en er bijna niemand op de weg was dachten we: we durven het aan! We zeiden wel tegen de boda-rijders dat ze langzaam moesten rijden. Dus met de beschaafde snelheid van 40-50 km kachelde we door het lekker rustige Kampala (terwijl we wel door veel boda-boda’s werden ingehaald maar dat maakte ons niets uit). Eigenlijk was het dus best prima te doen, maar ik durf het met het drukke verkeer toch echt niet aan (dan gaan ze tussen alle auto’s en matatu’s door manoeuvreren). Bij Garden City hebben we met zijn allen gegeten bij Brood (van Nederlandse eigenaren waar ik een heerlijk stuk volkoren brood heb gegeten met tonijnsalade, wat mis ik het lekkere Nederlandse brood!!!) en hebben we nog wat rondgelopen. Terug thuis heb ik eraan geloofd om voor het eerst te wassen, met de hand jawel! Nu hopen dat het niet zoals de nachten hiervoor gaat regenen!

Morgen is het tijd voor onze 2e week, echter hebben de arts-assistenten al 3 maanden geen loon meer gehad en bestaat de kans dat ze aan het staken zijn… We zullen het meemaken.

Weelaba! (Doei!)


PS de foto’s van de safari komen nog wel bij mijn andere blog ergens in de loop van de week! De foto's bij deze blog hoop ik vandaag te kunnen uploaden maar met t internet hier is het nog de vraag of het lukt..